Is het het schrikbeeld of de wensdroom van iedere gemartelde om ooit nog zijn beul te ontmoeten? Wat doe je dan? Eis je schuld en boete? Mishandel je hem op dezelfde manier? Vermoord je hem? Of moet je hem vergeven? Zo’n situatie doet zich voor in het toneelstuk van Ariël Dorfman, dat door Roman Polanski is verfilmd onder de titel Death and the Maiden (1994).
Een politieke tegenstander van een voormalig fascistisch Latijns-Amerikaans regime treft op een avond in haar huis een man aan, die haar echtgenoot na autopech heeft meegenomen. Aan zijn stem herkent ze de arts, haar vroegere beul, die haar verkrachtte onder de tonen van Schuberts strijkkwartet ‘Der Tod und das Mädchen’. Die nacht houdt ze hem gevangen en dwingt ze hem tot een bekentenis. Haar man, die advocaat is en gespecialiseerd in mensenrechten, weet niet te kiezen tussen haar en de dokter. Want tijdens deze confrontatie blijft de vraag: wie spreekt de waarheid.
Dit spannende politieke drama is een wereldsucces zonder weerga. Het stuk speelt zich waarschijnlijk af in Chili, maar eigenlijk zou het elk willekeurig land kunnen zijn dat net een democratische regering heeft gekozen na een lange periode van dictatuur.